Pochodzi³ z zasiedzia³ej, powa¿anej, z czasem wp³ywowej rodziny œwiebodziùskich mieszczan uprawiaj¹cych ziemiê ("przedmieszczanie", niem. Ackerbßrger); rodzina Sore znana jest ze œwiebodziùskich Ÿróde³, szczególnie w XVI wieku (zakup domów, ziemi, pomoc szpitalom); jej przedstawiciele zasiadali w radzie miejskiej, ³awie s¹dowej i radzie miejscowego koœcio³a; od po³owy XVI wieku niektórzy z nich studiowali na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odr¹ (1547 - Michael Sore; 1574 - Wolfgang Sore, póŸniej nauczyciel w tutejszej szkole); Matern Sore by³ w roku 1557 sukiennikiem; innych przedstawicieli tej rodziny spotykamy w mieœcie jeszcze w wieku XVII.

Ojcem Martina byÂł Hans Sore ("Sorow") wystĂŞpujÂący w ksiĂŞdze sÂądowej w latach 1489-1501, a w roku 1518 nazwany szwagrem Hansa Burggraffa.

Martin nie jest znany ze ÂźrĂłdeÂł ÂświebodziĂąskich; natomiast odnotowuje siĂŞ jego starszego brata - Kaspara (1505, 1530).

Sam z naciskiem mĂłwi o ÂŚwiebodzinie jako swojej ojczyÂźnie, np. w swojej "Sangbuchlein" z roku 1541 podkreÂśla, Âże jest ÂŚlÂązakiem ze ÂŚwiebodzina ("Schwibsen"); wysyÂła rĂłwnieÂż do ÂŚwiebodzina egzemplarz "Rudimenta musices" (1539) z dedykacjÂą dla swojego szwagra dr. Georga Glocke, miejscowego prawnika.

Nie wiemy od kiedy uÂżywaÂł nazwiska Agricola (Âłac. rolnik, wieÂśniak), prawdopodobnie w okresie magdeburskim, poniewaÂż swoje pierwsze dzieÂło Ein kurtz Deudsche Musica (1528) juÂż nim sygnowaÂł; czasami podpisywaÂł siĂŞ rĂłwnieÂż Martin Sore oder Agricola ; nazwisko to jest wynikiem Ăłwczesnej mody na chÂłopskie pochodzenie (np. Luter).

M. Sore pierwszy kontakt z muzykÂą miaÂł zapewne w ÂŚwiebodzinie, w miejscowej elementarnej szkole przykoÂścielnej (Trivialschule), gdzie oprĂłcz nauki czytania i pisania poznaÂł podstawy Âśpiewu; wspomina o tym w "Musica instrumentalis deudsch" (1545), piszÂąc o pilnym pokonywaniu licznych trudnoÂści w swoim wyksztaÂłceniu muzycznym.

Opuœci³ prawdopodobnie miasto po niszcz¹cej zarazie z roku 1509, czyli prawdopodobnie ok. roku 1510, podobnie jak wielu innych mieszkaùców Œwiebodzina; gdzie przebywa³ podczas tej tu³aczki przez nastêpnych 9-10 wa¿nych lat w jego ¿yciu - nie wiadomo; mo¿emy tylko przypuszczaÌ, ¿e odwiedzi³ uniwersytecki Frankfurt (tu mo¿e kontakt z polsk¹ tradycj¹ muzyczn¹; inna ewentualnoœÌ - ju¿ w Œwiebodzinie), nastêpnie chyba Lipsk, gdzie zdoby³ solidne podstawy muzycznej kompozycji, obracaj¹c siê w krêgu Georga Rhaua i Johannesa Galliculusa; okres lipski by³ bardzo wa¿ny z punktu widzenia wiedzy muzycznej Agricoli, ale konkretnych informacji w tym wzglêdzie nie posiadamy.

Od roku 1519 Agricola jest w Magdeburgu i tu spĂŞdzi resztĂŞ swojego Âżycia; jak sam wspominaÂł ("Musica instrumentalis deudsch" 1545) - od roku 1520 byÂł nauczycielem muzyki, poczÂątkowo domowym (w rodzinach patrycjuszowskich) oraz prawdopodobnie w prywatnej szkole miejscowej arystokracji.

W 1524 powsta³a w Magdeburgu nowa ewangelicka ³aciùska szko³a miejska (altstädtische Gymnasium); w tej w³aœnie szkole M. Agricola zosta³ kantorem w latach 1525/27; przez 14 lat mieszka³ u swojego protektora, skarbnika rady miejskiej - Heinricha Allemana.

Agricola jest poniekÂąd twĂłrcÂą "szkoÂły magdeburskiej", ale przede wszystkim reprezentantem Ăłwczesnej tradycji kantoratu, powstaÂłej w krĂŞgu Lutra (protestancki kantor jest ucieleÂśnieniem nowej mieszczaĂąskiej sztuki Reformacji).

DzieÂła:
poÂł. 1528 - "Ein kurtz Deudsche Musica" (wyd. w Wittenberdze u G. Rhaua, dziĂŞki kontaktom Agricoli - rodzina Alemann, rektor Cruciger); zgodnie z zaleceniami Lutra - w j. ojczystym; w koĂącu 1528 przygotowanie 2 wydania tej skromnej pracy (88 stron) - publ. 1529; 3 wyd. 1533 jako "Musica Choralis Deudsch"; podrĂŞczny Âśpiewnik
pocz. 1529 - "Musica instrumentalis deudsch" (wyd. 2 - 1530; wyd. 3 - 1532; wyd. 4 - 1542; nowe, zupeÂłnie zmienione wyd. 1545 "Musica Instrumentalis Deudsch" - Wittenberga)
od 1528 Agricola pisze "Musica Figuralis Deudsch" - wyd. 1532 (2 wyd. 1545)
ok. 1530 - pierwsze szkolne kompozycje Agricoli (wyd. Basel 1567)
1538 - Scholia in musicam (Magdeburg)
1539 - Rudimenta musices (Wittenberga)
1541 - "Sangbuchlein" (Eine Kurtze Deudtsche Leyen Musica) (Magdeburg) - zbiĂłr pieÂśni ewangelicznych na kaÂżdÂą niedzielĂŞ roku (niem. przerĂłbka "Rudimenta"); nowe wyd. w opr. W. Figulusa z lat 1560, 1563 i 1568 (Augsburg)
1543 - "Qvaestiones vulgatiores in Musicam" (Magdeburg)
1557 (poÂśmiertnie) - &Melodiae scholasticae" (Wittenberga) (takÂże Magdeburg 1567 i 1612 oraz MĂźhlhausen 1578)
1561 (poœmiertnie) - "Duo libri musices" (Wittenberga - wyd. S. Sack); jako dodatek m.in. "Instrumentischen Gesänge"

Pedagog, twĂłrca szkolnej muzyki ewangelickiej, kompozytor; epokowe znaczenie majÂą jego prace z zakresu teorii muzyki; niektĂłre z nich wykorzystywane sÂą obecnie jako ÂźrĂłdÂło do wykonaĂą muzyki czasĂłw Reformacji; jako pierwszy zastÂąpiÂł dawne reguÂły kompozycyjne nowoÂżytnym zapisem nutowym; komponowaÂł pieÂśni szkolne i koÂścielne; znane sÂą jego protestanckie choraÂły; pisaÂł kompozycje do tÂłumaczeĂą pieÂśni, psalmĂłw i hymnĂłw M. Lutra

Musices Opuscula Agricoli: 3 prace niem. ("Deudsche Musica", "Musica instrumentalis", "Musica figuralis") "Scholia..." "Rudimenta..."

WiêkszoœÌ spuœcizny po M. Agricoli uleg³o zniszczeniu w czasie wojny 30-letniej (m.in. grób)

3 grupy tematyczne twĂłrczoÂści Agricoli:
musica choralis - 6 prac (Funck s. 92)
musica figuralis - 5 prac (Funck s. 93)
musica instrumentalis - 4 prace (Funck s. 93)

[Funck s. 108-114 - skrzypce polskie]

Drugi weekend wrzeœnia ubieg³ego roku up³yn¹³ w naszym mieœcie pod znakiem muzyki powa¿nej. Wtedy bowiem odby³ siê. I Miêdzynarodowy Festiwal Muzyczny im. Agricoli. W ci¹gu trzech dni mieszkaùcy Œwiebodzina mogli wys³uchaÌ szeregu koncertów, w tym jednego niezwykle atrakcyjnego, bo w plenerze. Przed rozstawion¹ pod ratuszem scen¹ ustawiono ³awki, a licznie przybyli œwiebodzinianie w ciep³y wieczór wys³uchali m.in. koncertu "Muzyka z 5-ciu Kontynentów".

W tym roku II Miêdzynarodowy Festiwal im. Marcina Agricoli odbêdzie siê równie¿ na wielu œwiebodziùskich scenach w dniach 08-11 wrzeœnia, przy wspó³udziale œrodowisk muzycznych Œwiebodzina oraz Neuenhagen bei Berlin i Lubuskiej Cameraty.

Motywem przewodnim tej edycji festiwalu bĂŞdzie przeÂłomowa rola Agricoli dla notacji muzycznej. To zagadnienie zostanie szczegĂłlnie uwydatnione, bo jest to wÂłaÂśnie wkÂład Agricoli i ÂŚwiebodzina do skÂładnicy kultury europejskiej.

Przed festiwalem powstanie Kompendium Muzyczne Agricoli zawieraj¹ce broszurê promocyjn¹ festiwalu i samej postaci Agricoli, œrodowisk muzycznych Œwiebodzina i Neuenhagen bei Berlin. Kompendium to tak¿e zestaw nagraù wa¿nych dla obu miast, stanowi¹cych bezcenny materia³ dla edukacji regionalnej, nagraù dzisiaj w ogóle niedostêpnych. W przypadku Œwiebodzina s¹ to m.in. utwór Sviebusum felix powsta³y na 700-lecie miasta, utwory Agricoli, hejna³ Œwiebodzina, hymny szkolne. Rola partnera niemieckiego w Komitecie Organizacyjnym to wskazanie podobnych nagraù wa¿nych dla Neuenhagen. W zamierzeniu znaczna czêœÌ utworów wykonana i nagrana zostanie z zaznaczonym udzia³em wykonawców z obu miast, co podniesie wartoœÌ p³yty.

Podczas samego festiwalu, w ciÂągu czterech dni, zostanÂą zrealizowane nastĂŞpujÂące przedsiĂŞwziĂŞcia: - 8 koncertĂłw: Koncert inauguracyjny Od Agricoli do Pendereckiego, Koncert Edukacyjny, Koncert Muzyki Dawnej, Koncert Pó³ Âżartem pó³ serio, Wieczorna Serenada, Koncert muzyki jazzowej i elektronicznej, Koncert Niemieckiej Muzyki Romantycznej, Koncert Galowy. OdbĂŞdÂą siĂŞ ponadto warsztaty dla instrumentalistĂłw smyczkowych. Zaprezentowana zostanie rĂłwnieÂż wystawa „Notacja muzyczna" i wykÂład „Notacja muzyczna od Agricoli do Pendereckiego"

Koncerty bêd¹ realizowane w ró¿nych salach koncertowych i koœcio³ach miasta oraz w plenerze.

Martin Agricola to w³aœciwie Martin Sore, którego nazwisko, w zwi¹zku z nieustalonymi jeszcze wówczas regu³ami, pisano na ró¿ne sposoby, np. Soore, Sorow, Sorre, Sohr. Urodzi³ siê, wed³ug tradycji któr¹ przekazali jeszcze XVIII i XIX-wieczni historycy muzyki, w roku 1486 (umieraj¹c mia³ rzekomo 70 lat).

Jak dowodnie wykazaÂł w roku 1933 dr Heinz Funck, mÂłody badacz z Freiburga, Martin Agricola przyszedÂł na Âświat w ÂŚwiebodzinie. Funck dokonaÂł na miejscu wszechstronnej kwerendy, wspierany przez tutejszego muzealnika i archiwistĂŞ – Maxa Hilschera i obaliÂł dawne sugestie, Âże miejscem urodzenia Martina Sore, na zasadzie zbieÂżnoÂści brzmienia nazwiska i nazwy miejscowoÂści (Sore-Sorau), byÂły ÂŻary. Martin Agricola pochodziÂł z zasiedziaÂłej, powaÂżanej i z czasem wpÂływowej rodziny ÂświebodziĂąskich mieszczan, zaliczanej do kategorii tzw. „przedmieszczan” (AckerbĂźrger), czyli mieszczan posiadajÂących i uprawiajÂących ziemiĂŞ w samym mieÂście i jego najbliÂższej okolicy. ByÂła to warstwa podstawowa dla Ăłwczesnej struktury spoÂłecznej maÂłych miast, obok rzemieÂślnikĂłw, kupcĂłw i urzĂŞdnikĂłw. WnosiÂła jako mieszczanie (BĂźrger) opÂłaty i podatki do kasy miejskiej, zobowiÂązana byÂła do obrony miasta, a rĂłwnoczeÂśnie cieszyÂła siĂŞ peÂłniÂą praw obywatelskich. W Ăłwczesnym ÂŚwiebodzinie na przybliÂżonÂą liczbĂŞ ok. 2000 mieszkaĂącĂłw byÂło tylko ok. 200/300 peÂłnoprawnych mieszczan. Rodzina Sore znana byÂła ze ÂświebodziĂąskich, miejskich ÂźrĂłdeÂł, szczegĂłlnie w XVI wieku. Jej przedstawiciele dokonywali wĂłwczas zakupĂłw domĂłw i ziemi, pomagali szpitalom-przytuÂłkom. NoszÂący to nazwisko zasiadali w radzie miejskiej, Âławie sÂądowniczej i radzie miejscowego koÂścioÂła. Od poÂłowy tego stulecia niektĂłrzy z nich studiowali na uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie nad OdrÂą (np. w 1547 – Michael Sore, w 1574 – Wolfgang Sorerus, póŸniej nauczyciel w tutejszej szkole). Inni awansowali spoÂłecznie, zostajÂąc sukiennikami (np. w 1557 – Matern Sohre). ReprezentantĂłw tej rodziny spotykamy w ÂŚwiebodzinie jeszcze w XVII wieku.Ojcem Martina byÂł Hans Sore (Sorow), wystĂŞpujÂący w tutejszej ksiĂŞdze sÂądowej w latach 1489-1501 i jeszcze raz w roku 1518. Starszy brat Martina – Kaspar odnotowany zostaÂł w latach 1505 i 1530. Niestety, o Agricoli nie ma wzmianki w miejscowych ÂźrĂłdÂłach, moÂże dlatego, Âże ksiĂŞgi koÂścielne, po burzliwych, poczÂątkowych latach

Reformacji zachowaÂły siĂŞ tu dopiero od poÂłowy XVI wieku. Mamy jednak Âświadectwo samego Martina – w „SangbĂźchlein” z roku 1541 z naciskiem mĂłwi o ÂŚwiebodzinie jako o swojej ojczyÂźnie (Vaterland), podkreÂślajÂąc, Âże jest ÂŚlÂązakiem ze „Schwibsen”. Dalszym potwierdzeniem zwiÂązkĂłw Agricoli z miastem jest fakt wysÂłania do ÂŚwiebodzina egzemplarza autorskiego „Rudimenta musices” (1539) z dedykacjÂą dla swojego szwagra dr. Georga Glocke, miejscowego prawnika.

Nie wiemy w zasadzie od kiedy M. Sore uÂżywaÂł nazwiska „Agricola” (Âłac. rolnik, wieÂśniak); prawdopodobnie od czasu pobytu w Magdeburgu, poniewaÂż swoje pierwsze dzieÂło z 1528 roku juÂż nim sygnowaÂł. Nazwisko to jest wynikiem doœÌ powszechnej wĂłwczas w Âśrodowisku protestanckim mody na chÂłopskie pochodzenie, ktĂłrym szczyciÂł siĂŞ np. sam Marcin Luter.

Martin Sore pierwszy kontakt z muzykÂą miaÂł zapewne w ÂŚwiebodzinie, kiedy w wieku 7 lat trafiÂł do miejscowej, przykoÂścielnej szkoÂły elementarnej (Trivialschule). Tu oprĂłcz nauki czytania i pisania poznaÂł podstawy Âśpiewu i proste wiadomoÂści z teorii muzyki, byĂŚ moÂże rĂłwnieÂż popularne wĂłwczas instrumentarium, a na pewno przyswoiÂł sobie zasady choraÂłu gregioriaĂąskiego, ktĂłry byÂł niejako fundamentem jego póŸniejszej twĂłrczoÂści. Od poczÂątku widoczny byÂł jego duÂży talent muzyczny oraz zapaÂł w nauce muzyki. Na co dzieĂą Martin byÂł wierny profesji swojego ojca i do okresu peÂłnoletnoÂści, chyba bez wiĂŞkszej pasji, poÂświĂŞcaÂł siĂŞ tradycyjnym zajĂŞciom rolniczym. ByĂŚ moÂże w ÂŚwiebodzinie miaÂł pierwszy kontakt z polskÂą tradycjÂą muzycznÂą i tu poznaÂł oryginalnoœÌ polskich skrzypiec, ktĂłrym poÂświĂŞciÂł odrĂŞbny rozdziaÂł w pracy „Musica instrumentalis deudsch”.

KolejnÂą zagadkÂą w Âżyciu Martina Agricoli jest okres nastĂŞpnych 9-10 lat, do czasu przybycia do Magdeburga. OpuÂściÂł on prawdopodobnie ÂŚwiebodzin ok. 1510 roku, kiedy bieda, po niszczÂącej miasto zarazie i zapewne ciekawoœÌ Âświata oraz zainteresowania muzykÂą skÂłoniÂły mÂłodego czÂłowieka do wĂŞdrĂłwki w poszukiwaniu lepszego jutra. Nie wiemy w zasadzie gdzie wtedy przebywaÂł; moÂżemy tylko przypuszczaĂŚ, Âże odwiedziÂł uniwersytecki Frankfurt nad OdrÂą i miaÂł kontakt ze Âśrodowiskiem lipskim (m.in. z póŸniejszym wydawcÂą jego dzieÂł Georgiem Rhauem i nauczycielem kompozycji Johannesem Galliculusem). W czasie tej kilkuletniej, tajemniczej wĂŞdrĂłwki Agricola niewÂątpliwie pog³êbiÂł swojÂą wiedzĂŞ muzycznÂą i znajomoœÌ klasycznych jĂŞzykĂłw – greki i Âłaciny. U podstaw tej pierwszej staÂła intensywna lektura literatury, wÂłasne studia, doÂświadczenie i kontakty, kontakty z takimi ludÂźmi jak Friedrich Weissensee, Michael Prätorius i Wolfgang Caspar Printz.

Od roku 1519 lub 1520 Martin Sore jest w Magdeburgu, waÂżnym mieÂście w Saksonii i tu spĂŞdzi resztĂŞ swojego Âżycia. ObracaÂł siĂŞ w wÂąskim krĂŞgu szkolnym i byĂŚ moÂże urzĂŞdniczym. DziĂŞki protekcji i rekomendacji tutejszego Âśrodowiska mieszczaĂąskiego, od roku 1520 jest przez ponad 3 lata prywatnym nauczycielem muzyki w rodzinach patrycjuszowskich, a potem kantorem w jednej ze szkó³ przykoÂścielnych. Szybko postĂŞpujÂąca Reformacja w mieÂście otworzyÂła przed AgricolÂą szersze moÂżliwoÂści kariery. OkoÂło roku 1527 zostaÂł kantorem w nowej ewangelickiej szkole ÂłaciĂąskiej, prowadzonej przez ucznia Lutra i przyjaciela Melanchtona – Kaspara Crucigera, i pozostaÂł na tym waÂżnym stanowisku prawdopodobnie do koĂąca Âżycia. Zawsze borykaÂł siĂŞ z trudnoÂściami finansowymi: przez wiele lat mieszkaÂł u swego protektora – skarbnika rady miejskiej Heinricha Allemana, nie oÂżeniÂł siĂŞ i nieustannie zabiegaÂł o staÂłe stypendium. Nawet za swoje póŸniejsze dzieÂła, wielokrotnie wznawiane, nie otrzymywaÂł wÂłaÂściwego wynagrodzenia. JuÂż jako magdeburski kantor Agricola pisze w poÂłowie 1528 roku pierwsze swoje dzieÂło – „Ein kurtz Deudsche Musica”, rodzaj podrĂŞcznika muzyki, zgodnie z zaleceniami Lutra – w jĂŞzyku ojczystym (niemieckim), z wprowadzeniem na temat Âśpiewu jednogÂłosowego. W roku 1529 wychodzi „Musica instrumentalis deudsch”, podrĂŞcznik opisujÂący XVI-wieczne instrumentarium (m.in. flet, organy, lutniĂŞ i skrzypce) i ĂłwczesnÂą praktykĂŞ wykonawczÂą. Trzy lata póŸniej ukazuje siĂŞ trzecie, podstawowe dzieÂło tego autora – „Musica figuralis deudsch”, kolejny podrĂŞcznik muzyki, z wprowadzeniem na temat Âśpiewu wielogÂłosowego. PowstajÂą wtedy takÂże pierwsze wÂłasne, szkolne kompozycje Agricoli, zebrane i opublikowane dopiero po jego Âśmierci (1567). NastĂŞpne prace pisze juÂż Martin Sore po Âłacinie: „Scholia in musicam” (1538; z dodatkiem pod nazwiskiem Martin Sore – „Libellus de octo Tonorum”), „Rudimenta musices” (1539), „Qvaestiones vulgatiores in musicam” (1543) oraz „Musica ex prioribus” (1547). DrugÂą z tych prac opublikowano rĂłwnieÂż po niemiecku jako „SangbĂźchlein” (1541); byÂł to zbiĂłr pieÂśni na kaÂżdÂą niedzielĂŞ roku liturgicznego. PoÂśmiertnie wyszÂły jeszcze: „Melodiae scholastice” (1557) – zbiĂłr hymnĂłw i motetĂłw oraz „Duo libri musices” (1561) – z dodatkiem instrumentalnym i zasadami wykonawstwa protestanckich chora³ów. Rodzajem poÂśmiertnego zbioru jego dzieÂł jest publikacja „Deutsche musica und GesangbĂźchlein”, ktĂłra ukazaÂła siĂŞ aÂż trzykrotnie w Norymberdze (1560, 1563, 1568).

Karta tytuÂłowa pracy M. Agricoli

Wœród prac instrumentalnych zas³uguje na uwagê muzyka M. Sore do pieœni Georga Thymiusa (1553) oraz zbiór 123 w³asnych pieœni szkolnych z roku 1544. CzêœÌ prac Agricoli opublikowano w XVI wieku w dzie³ach zbiorowych, czêœÌ natomiast pozosta³a w rêkopisie.

Martin Agricola zmar³ w Magdeburgu 10 czerwca 1556 roku i tam go pochowano. Niestety wiêkszoœÌ spuœcizny po nim zosta³a zniszczona podczas wojny 30-letniej, podobnie jak jego grób. Ju¿ za ¿ycia cieszy³ siê wielkim autorytetem w tzw. krêgu reformacyjnym jako znawca i popularyzator nowej muzyki protestanckiej; konsultowano z nim wiele zagadnieù teoretycznych i praktycznych, wielokrotnie wznawiano jego dzie³a. Ceniono jego kompozycje do t³umaczeù pieœni, psalmów i hymnów Marcina Lutra, którego osoba go fascynowa³a. ¯y³ w ogniu polemik religijnych swojej epoki, nara¿aj¹c siê na krytykê ze strony katolików i prowadz¹c z nimi zaciête spory. Druki polemiczne Agricoli nale¿¹ dziœ do niezwyk³ych rzadkoœci. W powszechnej opinii wspó³czesnych historyków muzyki by³ on wybitnym pedagogiem, twórc¹ protestanckiej szkolnej muzyki oraz pierwszego cyklu muzyki ewangelickiej. Epokowe znaczenie maj¹ jego prace z zakresu teorii muzyki i ówczesnego instrumentarium; jako pierwszy zast¹pi³ dawne regu³y kompozycji i zapisu nowo¿ytnym zapisem nutowym. Agricola jest równie¿ twórc¹ wspomnianej, znanej szko³y magdeburskiej, ale przede wszystkim reprezentantem, powsta³ej w krêgu M. Lutra, ówczesnej tradycji kantoratu, w której protestancki kantor jest ucieleœnieniem nowej, mieszczaùskiej sztuki Reformacji. Niektóre z jego dzie³ wykorzystywane s¹ obecnie jako Ÿród³o do wykonaù muzyki tamtych czasów. Jego utwory s¹ do dziœ popularne na ca³ym œwiecie, m.in. w Europie, USA i Japonii. Dostêpne s¹ wspó³czesne nagrania jego kompozycji, partytury i wydaje siê faksymile jego dzie³. PostaÌ Martina Agricoli nie wystêpuje co prawda w ogólnych syntezach historycznych, mo¿e poza dziejami protestantyzmu, ale co najmniej od po³owy XVIII wieku jego osoba i twórczoœÌ goœci na kartach prac z historii muzyki, równie¿ w encyklopediach i leksykonach muzycznych. Pewien renesans zainteresowania jego postaÌ prze¿y³a na prze³omie XIX i XX wieku, kiedy ponownie wydano czêœÌ jego dzie³ i pierwsze, nowe studia biograficzne.

W pocz¹tkach lat 30-tych XX wieku dr Heinz Funck, oprócz wspomnianej wszechstronnej biografii, wyda³ równie¿ dwa zbiory jego pieœni. Od lat 60-tych ponownie, doœÌ regularnie wydaje siê dzie³a M. Agricoli. W roku 1986 obchodzono piêÌsetn¹ rocznicê urodzin Martina Sore i zorganizowano w Niemczech 2 konferencje na jego temat. W Magdeburgu i w USA s¹ ulice jego imienia.