Redaktor: WiesÂław Zdanowicz
Autorzy not:
Anna SÂłoniewska
WÂłodzimierz Zarzycki
Tomasz MoÂżejko

SkÂład komputerowy:
BolesÂław Gira
WiesÂław Zdanowicz

Wydano nakÂładem Komitetu Organizacyjnego ObchodĂłw Jubileuszu 
PiĂŞĂŚdziesiĂŞciolecia Liceum OgĂłlnoksztaÂłcÂącego w ÂŚwiebodzinie. 
ÂŚwiebodzin - 1995.
NakÂład: 600 + 30 egz. Format A-5. SkÂład komputerowy ÂŚDK.
Druk; ZakÂład Graficzny Zielona GĂłra ul Batorego 70a

Ka¿da rocznica jest okazj¹ do wspomnieù. Ka¿de spotkanie przyjació³ i kolegów, nauczycieli i uczniów, których ³¹czy wspólny czas spêdzony w szkole, jest chwil¹ refleksji i powrotu pamiêci¹ do najwczeœniejszych lat wspólnego oddzia³ywania. W tym wzglêdzie Jubileusz 50-lecia jest szczególnym momentem, aby podsumowaÌ dotychczasow¹ pracê dydaktyczn¹ i wychowawcz¹ Szko³y oraz zebraÌ owoce pracy wielu nauczycieli, którzy tworzyli historiê naszego "ogólniaka". Ich osobiste zaanga¿owanie w istotny sposób wp³ynê³o na wysoki poziom wykszta³cenia œwiebodziùskich absolwentów i umo¿liwi³o wielu z nas - uczniów - osi¹ganie ¿yciowego sukcesu.

Do opracowania tej skromnej monografii wykorzystano materia³y znajduj¹ce siê w archiwum szkolnym, dokumenty i fotografie ze zbiorów autorów: Anny S³oniewskiej, W³odzimierza Zarzyckiego, Tomasza Mo¿ejko, jak równie¿ wspomnienia nauczycieli, dyrektorów i absolwentów Szko³y. Monografiê opracowano w odruchu spo³ecznym i wydano dziêki poparciu wielu osób i firm zwi¹zanych i wspó³pracuj¹cych z naszym Liceum. Im wszystkim, za wspó³udzia³ w tworzeniu i realizacji niniejszego opracowania sk³adamy serdeczne podziêkowania.

Budynek ÂświebodziĂąskiego Liceum OgĂłlnoksztaÂłcÂącego w okresie prac budowanych Foto: Archiwum szkolne

HISTORIA SZKOÂŁY

 

"UcichÂła burza wojenna, wywoÂłana przez hitlerowcĂłw niemieckich. Ziemia Lubuska wraz z miastem ÂŚwiebodzin wraca na Âłono ojczyzny. Rzesze PolakĂłw osiedlajÂą siĂŞ w ÂŚwiebodzinie."

Tymi s³owami rozpoczyna siê kronika Gimnazjum i Liceum Miejskiego. Z rodzicami, a czêsto i bez nich do Œwiebodzina przybywa m³odzie¿. Równie ciê¿ko doœwiadczona przez wojnê, nadmiernie bogata w dramatyczne prze¿ycia wojenne, choÌ z ogromnymi zaleg³oœciami w nauce. Ró¿ne by³y ich drogi, ró¿ne losy, lecz jedno ich ³¹czy³o - g³ód wiedzy.

Pierwsza Rada Pedagogiczna. W Âśrodku siedzi dyrektor W. ÂŻarnowski.

Ju¿ 7 sierpnia 1945 r. w mieszkaniu Macieja To³œciuka (w 1949 r. zmienia nazwisko na Turyùski), odby³o siê spotkanie kilku nauczycieli widz¹cych potrzebê za³o¿enia szko³y œredniej. Wybrano komitet organizacyjny, a przewodnicz¹cym zosta³ Antoni BÜhm (póŸniej Bem), wówczas pe³ni¹cy obowi¹zki inspektora szkolnego. Na jego wniosek obowi¹zki organizatora, a jednoczeœnie dyrektora szko³y powierzano Witoldowi ¯arnowskiemu. Niezw³ocznie og³oszono zapisy do gimnazjum i liceum. IloœÌ kandydatów przesz³a oczekiwania, ale ich poziom wiedzy by³ wielk¹ niewiadom¹, W dniu 15 sierpnia 1945 r. odby³o siê wspólne nabo¿eùstwo, a ju¿ nazajutrz rozpoczêto systemem lekcyjnym nietypowe egzaminy. Przy nieustannym nap³ywie nowych kandydatów uczono, pytano, pisano dyktanda i wypracowania, przesuwano uczniów do klas wy¿szych lub ni¿szych, a¿ po dwu tygodniach uformowano poszczególne klasy. Na pierwszym posiedzeniu Rady Pedagogicznej, w dniu 2 wrzeœnia 1945 r., do Gimnazjum i Liceum Miejskiego w Œwiebodzinie, przyjêto w wyniku egzaminów 172 uczniów, z których utworzono wszystkie cztery klasy gimnazjalne i tylko pierwsz¹ licealn¹. Dyrektor ¯arnowski tak wspomina³ po latach:

"Do zorganizowania klasy maturalnej zabrak³o uczniów. Jest to jeszcze jedno œwiadectwo haniebnego postêpowania hitlerowskiego okupanta, d¹¿¹cego za wszelk¹ cen¹ do stopniowego wyniszczenia m³odego pokolenia i w dalszej konsekwencji - narodu polskiego".

Liczba uczniĂłw stale rosÂła i juÂż w ciÂągu wrzeÂśnia przyjĂŞto 39 nowych.

 

Nauka rozpoczĂŞÂła siĂŞ 10 wrzeÂśnia 1945 r. w budynku czynnej juÂż od wiosny SzkoÂły Nr 1, gdzie nowa placĂłwka oÂświatowa otrzymaÂła cztery izby lekcyjne oraz jeden pokĂłj, w ktĂłrym trzeba byÂło pomieÂściĂŚ gabinet dyrektora, sekretariat, pokĂłj nauczycielski oraz bibliotekĂŞ. MÂłodzieÂż i nauczyciele porzÂądkowali sami pomieszczenia i jak mĂłwi kronika - "zdobywali" do nich inwentarz.

Pierwszymi nauczycielami, wg protoko³u z dnia 2 wrzeœnia 1945 r., byli dyrektor Witold ¯arnowski, ks. prefekt Piotr Janik, Maria Malinowska, Eugenia Filipczyk, Piotr Jastrzêbski i Maciej To³œciuk. Ju¿ po kilku dniach dochodz¹: W³adys³aw Majcewicz, Edward Jozajtis, Janina Podlaska i Joanna Rodziewicz. Kadra pedagogiczna ros³a w liczbê, lecz nie by³a stabilna. Niektórzy nauczyciele odchodzili, przybywali nowi, ale nieobsadzone przedmioty by³y nieustaj¹c¹ zmor¹ dyrektora.

Posiedzenie Rady Pedagogicznej w "starym" pokoju nauczycielskim

 

Lekcje zaczyna³y siê po godzinie 14.00 po zakoùczeniu zajêÌ szko³y podstawowej. Warunki nauki byty niezwykle trudne. Niektóre klasy liczy³y po 60 uczniów. Brak by³o œwiat³a, wody, opa³u i pomocy naukowych. 80% m³odzie¿y wymaga³o do¿ywiania, co czwarty uczeù by³ sierot¹ lub pó³sierot¹. We wspomnieniach dyrektora ¯arnowskiego czytamy:

"Ca³¹ zimê szko³a pracowa³a bez przydzia³u opa³u, a przywo¿one przez m³odzie¿ drzewo z lasu pozwala³o na opalenie szko³y mniej wiêcej co drugi, trzeci dzieù. Temperatura spada³a w klasach do -6°C, ale mimo odmro¿onych r¹k nauczycieli i uczniów zajêÌ nie przerywano. Frekwencja wynosi³a prawie 100%. W pierwszym roku nie zanotowano ani jednego wypadku wagarów, ani ¿adnego wykroczenia przeciwko regulaminowi".

Z ogromn¹ pomoc¹ przyszed³ Komitet Rodzicielski powo³any ju¿ w paŸdzierniku 1945 r., który zaj¹³ siê przede wszystkim urz¹dzeniem sto³ówki dla uczniów i nauczycieli oraz nieodp³atnym do¿ywianiem ponad 70 sierot i pó³sierot.

Nap³yw nauczycieli pozwoli³ na podzielenie od 1 grudnia 1945 r. trzech ni¿szych klas gimnazjalnych i w ten sposób powsta³o ³¹cznie osiem oddzia³ów, które musia³y uczyÌ siê na dwie zmiany do bardzo póŸnych godzin. Wysi³ki dyrektora i atmosferê szko³y opisa³ w jednej ze swoich ksi¹¿ek znany pisarz i dzia³acz spo³eczny Wies³aw Sauter, w owym czasie wizytator Kuratorium Okrêgu Poznaùskiego:

"RĂłwnie ofiarnie pracowaÂł dla szkoÂły Witold ÂŻarnowski dyrektor szkoÂły Âśredniej w ÂŚwiebodzinie. W czasie wojny pozbawiony ÂśrodkĂłw do Âżycia zarabiaÂł na utrzymanie jako doroÂżkarz. Po przyjeÂździe do ÂŚwiebodzina nie miaÂł czasu zadbaĂŚ o porzÂądne mieszkanie i jakieÂś meble dla siebie, bo wszystkie siÂły oddawaÂł szkole. W czasie wizytacji 17 i 18 stycznia 1945 r. przekonaÂłem siĂŞ ze zdumieniem, Âże potrafiÂł zgromadziĂŚ w zakÂładzie najwiĂŞkszy w tym czasie na Ziemi Lubuskiej ksiĂŞgozbiĂłr, liczÂący 580 tomĂłw! PracowaÂł od czasu zaÂłoÂżenia gimnazjum w budynku szkoÂły powszechnej na dwie zmiany. Nauka trwaÂła od rana do wieczora, gdyÂż ÂŻarnowskiemu przydzielono zbyt maÂło sal do nauki. UmiaÂł jednak zmobilizowaĂŚ rodzicĂłw, a w krĂłtkim czasie zdyscyplinowaÂł i przywiÂązaÂł do siebie mÂłodzieÂż. ByÂła to jedyna wĂłwczas na zachodzie szkoÂła, gdzie obowiÂązywaÂł regulamin ustalony wspĂłlnie przez nauczycielstwo, rodzicĂłw i uczniĂłw".

Dalej wspomina autor, ¿e staraniem dyrektora szko³a otrzyma³a maj¹tek w Rusinowie. Z ustnych wspomnieù ówczesnych uczniów wiadomo, ¿e ju¿ jesieni¹ m³odzie¿ kopa³a tam ziemniaki, a wiosn¹ 1946 r. zagospodarowa³a 10 ha "swojego" maj¹tku: zasia³a jêczmieù, proso, grykê, ¿yto i zasadzi³a 3 ha ziemniaków. Uczniowie skosili i wysuszyli trawê z 10 ha ³¹k dla w³asnej krowy i konia. Uzyskiwane w ten sposób artyku³y ¿ywnoœciowe pozwala³y na do¿ywianie potrzebuj¹cych przez nastêpnych kilka lat.

Dnia 9 stycznia 1946 r. otwarto Kurs Wieczorowy dla Doros³ych i placówka ta pod ró¿nymi nazwami, ale pod wspóln¹ dyrekcj¹, pracuje bez przerwy do chwili obecnej.

WiosnÂą 1946 r. wojska radzieckie przekazaÂły mocno zdewastowany budynek w parku Chopina. W obiekcie tym, wybudowanym w latach 1903 -1905, mieÂściÂła siĂŞ przed wojnÂą szkoÂła ÂżeĂąska. MÂłodzieÂż, nauczyciele i rodzice przystÂąpili do remontu. Prace nasiliÂły siĂŞ szczegĂłlnie w okresie wakacji letnich. Szklono okna, naprawiano drzwi i schody, reperowano wszystkie instalacje i to bez jakichkolwiek subsydiĂłw. Zdatne do uÂżytku staÂły siĂŞ na razie tylko parter i pierwsze piĂŞtro (drugie doprowadzono do uÂżywalnoÂści dopiero w nastĂŞpnym roku), ale rok szkolny 1946/47 rozpoczĂŞto juÂż w czĂŞÂściowo odremontowanym budynku, ktĂłry sÂłuÂży szkole do dziÂś. Ten drugi po wojnie rok szkolny rozpoczĂŞÂło juÂż 352 uczniĂłw, w tym klasa II licealna, a wiĂŞc maturalna, ktĂłrÂą ukoĂączyÂło ze Âświadectwem dojrzaÂłoÂści pierwszych 34 absolwentĂłw.

Grono Pedagogiczne i absolwenci szkoÂły - rocznik 1956

Z ogromnym zapaÂłem kompletowano pomoce naukowe. Znosili je uczniowie i rodzice. Nauczyciele urzÂądzali "wyprawy" do daleko nawet poÂłoÂżonych miejscowoÂści, by zdobyĂŚ sprzĂŞt i pomoce dla szkoÂły. Z darowizn spoÂłeczeĂąstwa rozrastaÂł siĂŞ ksiĂŞgozbiĂłr, duma szkoÂły, ktĂłry w roku 1947 liczyÂł juÂż 1612 pozycji i byÂł przez wiele jeszcze lat najwiĂŞkszym ksiĂŞgozbiorem na Ziemi Lubuskiej,

Reforma szkolna 1948 roku wprowadza tak zwane "jedenastolatki". SzkoÂła otrzymuje siedem klas podstawowych i prowadzi teraz przy jednej dyrekcji i jednej radzie pedagogicznej klasy od I do XI a jej nazwa brzmi: PaĂąstwowa SzkoÂła OgĂłlnoksztaÂłcÂąca Stopnia Podstawowego i Licealnego. Rok 1950 przynosi obowiÂązek pisania konspektĂłw przez wszystkich nauczycieli i to na kaÂżdÂą lekcjĂŞ, a od roku 1952 wszyscy uczniowie od klasy VI muszÂą zdawaĂŚ egzaminy promocyjne pod koniec roku szkolnego. Wprowadzono takÂże codzienne apele dla caÂłej szkoÂły. Te i inne "nowoÂści" zatruwaÂły Âżycie nauczycielom i uczniom przez wiele lat i dopiero po kilku latach ulegaÂły zÂłagodzeniu oraz pewnym modyfikacjom.

W pierwszych latach mÂłodzieÂż spoza miasta dochodziÂła lub dojeÂżdÂżaÂła rowerami, gdyÂż autobusy jeszcze nie kursowaÂły. ÂŁatwiej mieli ci, ktĂłrzy mieszkali wzdÂłuÂż linii kolejowych. Najbardziej potrzebujÂących lokowano juÂż w roku 1947 w zaimprowizowanych internatach, czyli w niezamieszkaÂłych jeszcze mieszkaniach. Dziewczynki mieszkaÂły na ulicy Garbarskiej, a chÂłopcy na WaÂłowej 40 (obecnie 56). Dopiero w roku 1951 szkoÂła uzyskuje budynek po Ăłwczesnym UrzĂŞdzie Likwidacyjnym przy ul. Grottgera. Ogromnym wysiÂłkiem doprowadzono mocno zaniedbany budynek do przyzwoitego stanu i urzÂądzono internat, ktĂłry otrzymaÂł prawa paĂąstwowe 1 wrzeÂśnia 1951 roku i sÂłuÂży szkole do dziÂś.

Niedostatek nauczycieli w kraju byÂł przyczynÂą, Âże wÂładze oÂświatowe zalecaÂły szkoÂłom wprowadzenie klas pedagogicznych. Utworzono zatem w roku szkolnym 1951/52 klasĂŞ XIb ped., ktĂłrÂą ukoĂączyÂło 19 uczniĂłw.

W roku 1952 obowiÂązki dyrektora szkoÂły przyjmuje JĂłzef Wydrzycki.

Pierwszy zjazd absolwentĂłw odbyÂł siĂŞ 14 wrzeÂśnia 1957 r., podczas ktĂłrego szkoÂła otrzymaÂła imiĂŞ Henryka Sienkiewicza oraz sztandar ufundowany przez Komitet Rodzicielski.

Staraniem dyrektora rozpocz¹³ siê remont sali gimnastycznej oraz budowa auli któr¹ do u¿ytku oddano 13 listopada 1959 r. W nastêpnym roku powstaj¹ wokó³ szko³y pierwsze boiska, bie¿nia i skocznia, a nawet kort tenisowy (tam, gdzie dziœ jest nowy budynek SP Nr 2), wszystko przy du¿ym zaanga¿owaniu m³odzie¿y i nauczycieli wychowania fizycznego.

Klasy podstawowe odchodz¹ w roku 1961 do nowego budynku, tworz¹c Szko³ê Nr 3. Dwie klasy siódme pozostaj¹ jeszcze w budynku liceum i koùcz¹ naukê w czerwcu 1962 r.

W latach 1959 - 1963 przychodzi moda na politechnizacjê. Kolejno trzy klasy bra³y udzia³ w tym eksperymencie. Przez jeden dzieù w tygodniu klasy mia³y wyk³ady z techniki i zajêcia warsztatowe w ówczesnej "Eltermie" pod opiek¹ wychowawców Wdowiaka, Koczorowskiego i Zarzyckiego. Obci¹¿enie tych klas zajêciami by³o ogromne, gdy¿ realizowa³y one dwa programy.

W roku 1959 OÂśrodek Transportu LeÂśnego zostaje zakÂładem opiekuĂączym szkoÂły i jego patronat wyraÂżaĂŚ siĂŞ bĂŞdzie nieocenionÂą pomocÂą w czasie kolejnych remontĂłw i organizowaniem niezliczonych wycieczek dla mÂłodzieÂży licealnej. Opieka ta nieprzerwanie i z wielkim zaangaÂżowaniem trwa do dziÂś.

W roku 1963 stanowisko dyrektora szkoÂły obejmuje WÂłodzimierz Zarzycki.

Popiersie Henryka Sienkiewicza odsÂłoniÂł Ăłwczesny Kurator OÂświaty i Wychowania Henryk Baturo

W wyniku sugestii w³adz oœwiatowych i handlowych powstaje jeszcze w roku 1960 Zasadnicza Szko³a Handlowa, kszta³c¹ca sprzedawców. Pracuje ona pod kierownictwem kolejnych dyrektorów liceum (jedynie w latach 1963-1965 kierowa³ szko³¹ Mieczys³aw WoŸniak), a¿ do roku 1967, posiadaj¹c okresowo nawet po trzy równoleg³e ci¹gi.

Podczas uroczystoÂści wrĂŞczenia szkole sztandaru

Kolejna reforma wprowadza oœmioletni¹ szko³ê podstawow¹, tak wiêc w roku 1966 szko³y œrednie nie mia³y naboru, a istniej¹ce klasy otrzyma³y now¹ numeracjê czyli klasa druga, trzecia i czwarta, a pierwsza dosz³a za rok. W ten sposób w roku 1970 w szkole nie by³o matury.

Koncepcja remontu i przebudowy szko³y rodzi siê w roku 1966. Przyczyn by³o wiele: niewydolne, stale psuj¹ce siê ogrzewanie, przestarza³a instalacja, drewniane skrzypi¹ce pod³ogi, prymitywne ubikacje na zewn¹trz budynku przy sali gimnastycznej, brak gabinetów (istnia³y tylko dwa), niedro¿noœÌ szko³y miêdzy skrzyd³ami (na parterze by³o mieszkanie woŸnego, a na drugim piêtrze by³a klasa, póŸniej gabinet dentystyczny a na pierwszym piêtrze pokonaÌ trzeba by³o dwoje ciasnych drzwi), zbyt ma³a prawie pozbawiona zaplecza sala gimnastyczna i boiska o ziemnej nawierzchni. Trzeba by³o pokonaÌ ogrom trudnoœci zwi¹zanych z pozyskaniem funduszów i znalezieniem wykonawców. Wreszcie w 1969 r. rozpoczêto remont, który mia³ trwaÌ prawie cztery lata. Rozebrano prawie do fundamentów salê gimnastyczn¹ i wybudowano now¹ z obszernym zapleczem. Dobudowano miêdzy klatkami schodowymi ca³kowicie nowy pion sanitarny. Powsta³a nowa kot³ownia, przebito korytarze na wszystkich piêtrach, zmodernizowano pod³ogi we wszystkich pomieszczeniach, za³o¿ono zupe³nie nowe instalacje, a wiele gabinetów otrzyma³o zaplecza. Liczne pomieszczenia zmieni³y swoj¹ funkcjê. I tak na przyk³ad: dawne g³ówne wejœcie to dzisiejsza ksiêgowoœÌ, mieszkanie woŸnego zamieni³o siê na pomieszczenia administracji i przejœcie na parterze, tak zwana sala œpiewu (dawna aula) sta³a siê gabinetem chemicznym, a biblioteka - gabinetem fizycznym. Podobnych zmian mo¿na by wyliczyÌ wiele.

Trudne warunki, jakie musieli znosiÌ w tym okresie nauczyciele i uczniowie, mo¿e zobrazowaÌ fakt, ze wiêkszoœÌ prac wykonywano w pomieszczeniach w trakcie odbywaj¹cych siê zajêÌ lekcyjnych. Przez kilka miesiêcy nauka odbywa³a siê w internacie, w domu kultury, a kilka klas uczy³o siê pod go³ym niebem - na ³awkach w parku i na dawnym korcie, a prowadzenie lekcji na klatce schodowej uwa¿ali nauczyciele za jeszcze znoœne warunki.

Koszty ³¹czne przekroczy³y wielokrotnie pocz¹tkowo przydzielone fundusze, gdy¿ zakres robót by³ rozszerzany w trakcie remontu, co nie zawsze podoba³o siê kuratoryjnym w³adzom finansowym. W koùcu zwierzchnicy przystawali na dalsze modyfikacje, widz¹c ich niezbêdnoœÌ i celowoœÌ, no i znajdowali pieni¹dze. Wykonawców by³o wielu, wœród g³ównych: szko³y budowlane z Miêdzyrzecza i Sulechowa. W owych czasach trzeba by³o mocno zabiegaÌ o to, aby w ogóle ktoœ chcia³ podj¹Ì siê remontu, nawet o materia³y trzeba siê by³o samemu staraÌ, a tak¿e znosiÌ kaprysy wykonawców, a to wszystko w sytuacji nieustannego braku pieniêdzy. By³ to dla dyrekcji okres koszmarny. Wreszcie w roku 1972 zakoùczono remont, ale min¹Ì musia³y kolejne dwa lata nim wyposa¿ono nowo powsta³e gabinety, nim zabudowano boazeri¹ parter i aulê i nim wybudowano nowe boiska o twardej nawierzchni. Nieoceniona w tym okresie by³a pomoc Oœrodka Transportu Leœnego, Fabryki Mebli i Rejonu Dróg Publicznych. Nie sposób opisaÌ, a tym bardziej wymierzyÌ ogromu prac, jakie wykonali wówczas uczniowie liceum. DoœÌ powiedzieÌ, ¿e nawet najciê¿sze kamieniarskie roboty przy budowie boisk sta³y siê ich udzia³em.

W roku 1970 szko³a podpisuje umowê z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, która w kolejnych latach zaowocowa³a dziesi¹tkami wyk³adów, jakie prowadzili pracownicy naukowi dla m³odzie¿y liceum, sesjami popularno-naukowymi dla miasta i systematycznymi wyjazdami klas przedmaturalnych na uczelniê, by ³atwiej by³o podj¹Ì decyzjê o wyborze kierunku studiów. Umowa przewidywa³a tak¿e, ¿e w wypadku z³o¿enia egzaminu wstêpnego uczniowie nasi mieli pierwszeùstwo w przyjêciu na studia.

We wczesnych tatach siedemdziesi¹tych szko³a wspó³pracowa³a ze szko³¹ œredni¹ w Strausbergu ko³o Berlina, a od 1975 r. przez wiele lat z podobn¹ szko³¹ w Herzbergu.

Drugi Zjazd AbsolwentĂłw na 30-lecie szkoÂły odbyÂł siĂŞ w dniach 22 i 23 listopada 1975 r. WÂładze oÂświatowe reprezentowaÂł Ăłwczesny wicekurator Henryk Baturo, ktĂłry w pierwszej poÂłowie lat piĂŞĂŚdziesiÂątych byÂł bardzo lubianym przez mÂłodzieÂż nauczycielem naszej szkoÂły. Minister oÂświaty przysÂłaÂł list gratulacyjny, w ktĂłrym szczegĂłlne wyrazy uznania i podziĂŞkowania za dÂługo letniÂą pracĂŞ nauczycielskÂą przekazaÂł pierwszemu organizatorowi naszej szkoÂły - Maciejowi TuryĂąskiemu. Niestety, dyrektor ÂŻarnowski nie doÂżyÂł tej rocznicy.

W przebudowanej i odnowionej szkole zaistnia³y wreszcie korzystne warunki nauki. Wykorzystali to nauczyciele, widoczny by³ wzrost poziomu wiedzy uczniów, którzy coraz liczniej uczestniczyli w konkursach i olimpiadach przedmiotowych. W nowych warunkach rozwija³ siê sport, co zaowocowa³o zdobyciem przez MKS "Zew" Mistrzostwa Polski Juniorów w pi³ce rêcznej. Zespó³ ten sk³ada³ siê w zdecydowanej wiêkszoœci z naszych uczniów.

W roku 1979 dyrektorem szkoÂły zastaÂł Henryk GoÂździĂąski.

Absolwenci z rocznika 1955 zorganizowali zjazd, ktĂłry odbyÂł siĂŞ w czerwcu 1980 r.

Estetyczne i solidne ogrodzenie otrzymaÂła szkoÂła wraz z boiskami w latach 1979-80.

Trwa dalsza modernizacja i upiĂŞkszanie szkoÂły. W latach 1980-81 uginajÂąca siĂŞ, przegniÂła podÂłoga w auli zastÂąpiona zostaje solidnÂą "okrĂŞtĂłwkÂą". W latach 1984 -85 podjĂŞte zostaÂły prace nad przebudowÂą klatek schodowych, ktĂłre w miejsce mocno juÂż wysÂłuÂżonych drewnianych, otrzymaÂły estetyczne betonowe progi. PrzystÂąpiono rĂłwnieÂż do zaadoptowania czĂŞÂści strychu dla celĂłw dydaktycznych. TakÂże piwnice doczekaÂły siĂŞ przebudowy. W roku 1985 powstaÂły w nich nowe szatnie.

Coraz wiêksze sukcesy odnosz¹ uczniowie w ró¿nych konkursach, zawodach a przede wszystkim w olimpiadach przedmiotowych. Poziom naukowy szko³y systematycznie roœnie

W roku 1985 stanowisko dyrektora obejmuje Szymon Pyrcz.

Dokoùczona zostaje przebudowa strychu. Nowe pomieszczenia pozwalaj¹ miêdzy innymi na korzystanie z komputerów i na efektywniejsz¹ naukê jêzyków obcych. Otworzy³y siê granice i zaistnia³a mo¿liwoœÌ wspó³pracy z o wiele dalej ni¿ dotychczas, bo a¿ nad Renem i za Alpami le¿¹cymi miejscowoœciami - Neuwied i Grenoble. Od roku 1989 z jedn¹ ze szkó³ w Neuwied, a od 1990 tak¿e ze szko³¹ w Grenoble trwa wymiana uczniów, którzy tu i tam przebywaj¹ w rodzinach swoich kolegów, co sta³o siê œwietn¹ szko³¹ jêzyka niemieckiego i francuskiego.

Aby szkoÂła staÂła siĂŞ jeszcze Âładniejsza wewnÂątrz, w roku 1993 pokryto Âściany klatek schodowych i caÂłego pierwszego pietra boazeriÂą.

Potwierdzeniem wzrostu wiedzy uczniĂłw jest ich liczny udziaÂł w olimpiadach przedmiotowych i coraz wyÂższe lokaty, jakie w ostatnich latach uzyskiwali i nadal uzyskujÂą.

PiêÌdziesi¹t lat to ogromny szmat czasu. Nie sposób wiêc na kilku stronach pomieœciÌ wszystkie wydarzenia, problemy nurtuj¹ce nauczycieli i uczniów w jak¿e skomplikowanym minionym pó³wieczu. Niech jednak nawet i te niekompletne informacje o dziejach szko³y pozwol¹ obecnym i przysz³ym absolwentom na uprzytomnienie sobie, w jakich warunkach i trudach zdobywali wiedzê ich rodzice i dziadkowie, których drogi ¿yciowe, upór i osi¹gniêcia niech bêd¹ refleksj¹ w ich w³asnym ¿yciu.

Dyrektorzy Liceum

Witold ÂŻarnowski 1945-1952
JĂłzef Wydrzycki 1953-1963
WÂłodzimierz Zarzycki 1963-1979
Henryk GoÂździĂąskl 1979-1965
Szymon Pyrcz 1985-2007

ZastĂŞpcy dyrektora szkoÂły
Maciej TuryĂąski 
Tadeusz Pietrzak 
Bogdan Koczorowski 
Andrzej Tomkiewicz 
Piotr Kluj 
Szymon Pyrcz 
Sabina Pelczarska 
Henryk RzechĂłwka 
Barbara Lewandowska

WoÂźni szkoÂły
Aleksander ZajÂączkowski 
Franciszek Mileszko 
Alojzy PajÂąk 
CzesÂław MitrĂŞga
Sekretarze szkoÂły
Pani Harsdorf 
Cecylia Prochera 
ZdzisÂława Urbanowicz 
CzesÂława KaÂłuska

Nauczyciele Liceum
Balik Eugeniusz
Baturo Henryk
BiaÂłoĂą Andrzej
Bittner Maria
Bittner Marian
Bonicki Jan
Brzoza Regina
Brzuska Gabriela
Bylka StanisÂław
Chomin Eugenia
ChoromaĂąska Paulina
Cukier Danuta
Cukier Ryszard
DÂąbrowska Alina
DĂŞbicki Klaudiusz
Dolata WÂłodzimierz
Ks. Drgas Janusz
Ebelt Danuta
Filipczyk Eugenia
Frankowski WÂładysÂław
GibaÂła Jan
Golz Wanda
GoÂździĂąski Henryk
Grad Lila
GrzĂŞdzianka H.
Halicka Lucyna
HataÂła GraÂżyna
Hoffman B.
Horodyski Eugeniusz
Janiak Urszula
Ks. Janik Piotr
Janowska Joanna
Janowski Jan
JastrzĂŞbski Piotr
Jozajtis Edward
Jurek GraÂżyna
Jurek Tadeusz
Jurgendson A.
Juszkiewicz Jadwiga
Karpowicz Zofia
KarwiĂąski (SĂźss) WÂładysÂław
Kasperkiewicz WÂładysÂław
KĂŞdzierski Jan 
Kipiel Marek
Klebeko - Dziuba ElÂżbieta 
Klimkowska Mariola 
Kluj Piotr
Koczorowska ElÂżbieta 
Koczorowski Bogdan 
Kopczak Edward 
Korzeniewska J. 
Kotecki
Kownas Zygmunt 
KurzyĂąska Wanda 
Kwiatkowski Edward 
Lewandowska Barbara 
Lichuta Tadeusz 
ÂŁÂączak Andrzej 
ÂŁubniewska Maria 
Majcewicz W, 
MajkĂłwna Halina 
Malarczyk Aleksandra 
Malinowska Maria 
Malinowska BronisÂława 
Masiel Alicja 
Mencel Jerzy 
Mendyk Wanda 
MoÂścicka ÂŁucja 
MoÂżejko Tomasz 
Mroczyk GraÂżyna 
MusiaÂł MirosÂław 
MĂźhler Beata 
Mystek Maria 
MyÂśliwiec Janina 
Nowak MieczysÂława 
Okuniewska - Stronka A. 
Okuniewska Jolanta 
Opiela StanisÂław 
Ostrowska Janina 
PakuÂła Lech 
Paryl WÂładysÂław 
Paternowski Stefan 
Pawlak SÂławomir 
Pawlak Jerzy
Pawlikowska Barbara
PawÂłowski M. 
Pazurski W. 
Pelczarska Sabina 
Piesiewicz Halina 
Pietrzak Tadeusz 
Piotrowska Helena 
PÂłonimski Sylwester 
PochÂłopieĂą Helena 
Podlawska 
Prochera Jan 
Prokop StanisÂław 
Prokop Celina 
Przybyszewska H. 
Pusiak Tomasz 
Pyra Halina 
Pyrcz Szymon 
Raczelis StanisÂław 
Radowa Eugenia 
Radziewicz Maciej 
Ratajczak Lilianna 
Redlicka Maria 
Ritzke TomisÂława 
Rybak StanisÂław 
RzechĂłwka Henryk 
Rzepecki Edward 
Sierzenta M. 
Siuciak Jadwiga 
SkĂłrski Kazimierz 
SÂłoniewska Anna 
Sobiak Krystyna 
Sobieraj
SokoÂłowska Krystyna 
Stejnborn Jolanta 
Suchecki Ryszard 
Szarkiewicz W. 
Szczerban Janusz 
Szczotko Helena 
Szydzik Maria 
ÂŚledÂź Barbara 
TchĂłrzewska Halina 
Tomkiewicz Zofia 
Tomkiewicz Andrzej 
Topolski Aleksander 
TuryĂąski Maciej 
Urbanowicz MichaÂł 
Wasilewska Ewa 
Wasilewski Edward
Wasylik K. 
Wdowiak Zenon 
Werschler Krystyna 
Werschler Iwo 
WiÂśniewska MieczysÂława 
WÂłoch Ryszard 
WÂłodarczyk Gabriela 
WolaĂąski Leszek 
WrĂłblewska Anna 
Wydrzycki JĂłzef 
Zalewska Lucja 
Zapolska Zofia 
Zarzycki WÂłodzimierz 
Zawistowska Irena 
ZawiÂślan MichaÂł 
Ziajka Teresa 
Zió³kowski Marian 
ÂŻarnowski Witold 
Ks. ÂŻuberek Piotr

Za pocz¹tek powstania Liceum Ogólnokszta³c¹cego w Œwiebodzinie uwa¿a siê datê 15 sierpnia 1945 roku. Zanim jednak ziemie zachodnie przejête zosta³y przez Polskê, zamieszkiwali je od wieków Niemcy. Budynek powstawa³ w latach 1902-1905. Do rozpoczêcia dzia³aù militarnych zwi¹zanych z II wojna œwiatow¹, szko³a przeznaczona by³a wy³¹cznie dla dziewcz¹t (Madchen Volksschule). Kilka lat póŸniej przebudowano jej wnêtrze, wydzielaj¹c piêtro dla ch³opców. Tak wygl¹daj¹ w zarysie jej zupe³ne pocz¹tki.

Zaraz po wojnie dzisiejsze gimnazjum prze¿ywa³o bardzo trudne czasy. Szko³a by³a zupe³nie zdewastowana. Przyst¹piono do remontu w³asnymi si³ami. Grono nauczycielskie z dyr. Witoldem ¯arnowskim na czele, z rodzicami i m³odzie¿¹ doprowadzi³o gmach do stanu u¿ywalnoœci. Z powodu braku funduszy ca³kowity remont szko³y przeci¹gn¹³ siê do roku 1951.

Najwa¿niejszym celem nauczycieli przez wszystkie lata szkolne by³o dobre przygotowanie uczniów do podjêcia studiów na wy¿szych uczelniach lub w szko³ach pomaturalnych. Pomoc¹ w samokszta³ceniu by³a biblioteka szkolna, która zaczê³a dzia³alnoœÌ w 1945 roku z bardzo ma³ym ksiêgozbiorem. Dziœ jej stan przekroczy³ 25 tysiêcy woluminów. Wa¿n¹ rolê w wyborze kierunku studiów odgrywa³y ró¿norodne kontakty z wy¿szymi uczelniami, a szczególnie z UAM w Poznaniu. Umowê z Uniwersytetem podpisano w 1970 roku. Pog³êbianiu wiedzy s³u¿y³a równie¿ turystyka krajowa i zagraniczna, oraz wymiana z m³odzie¿¹ z Neuwied w Niemczech od 1989 roku i z Grenoble we Francji od 1990 roku.

M³odzie¿ najzdolniejsz¹ anga¿owano do udzia³u w sesjach popularnonaukowych, konkursach, zawodach, turniejach i olimpiadach. Z dostêpnych materia³ów wynika, ¿e olimpiady organizowano ju¿ w latach piêÌdziesi¹tych, ale rozwój ruchu olimpijskiego nast¹pi³ 20 lat póŸniej. Uczniowie odnosili znacz¹ce sukcesy w olimpiadach matematycznych, fizycznych, czy konkursach historycznych. O poziomie szko³y œwiadczy du¿y procent uczniów dostaj¹cych siê od lat na wy¿sze uczelnie w kraju i zagranic¹.

Przez wszystkie lata wzbogacano formy dzia³alnoœci kulturalnej. Dominowa³y akademie rocznicowe, apele, koncerty ¿yczeù. Wa¿n¹ rolê odgrywa³y ongiœ zespo³y teatralne, prezentuj¹ce sztuki na terenie szko³y a nawet w województwie i poza jego granicami. Pierwszymi opiekunami byli M. Malinowska i M. Turyùski. Rozwija³a siê równie¿ samorz¹dnoœÌ od pocz¹tku istnienia szko³y. Na przestrzeni lat samorz¹d by³ inicjatorem ró¿norodnej dzia³alnoœci, tj. zlotów harcerskich, powo³anie sekcji turystycznej, naukowej, klubu fotograficznego czy ¿eglarskiego i wiele innych. Okresowo wydawa³ gazetkê szkolna, za³o¿y³ radiowêze³, kronikê. W latach 80.tych wzi¹³ udzia³ w opracowaniu Statutu i Kodeksu Ucznia, oraz nowego regulaminu. Na pewien czas powo³a³ Trybuna³ Szkolny. Wywalczy³ dni wolne od odpowiedzi w danym dniu. PóŸniej zast¹piono ten model losowaniem szczêœliwego numerka i tak pozosta³o do dzisiaj.

Ostatnio m³odzie¿ w³¹czy³a siê do organizowania pomocy dzieciom poprzez dzia³alnoœÌ Wielkiej Orkiestry Œwi¹tecznej Pomocy. Niezmiernie baczn¹ uwagê poœwiêcano rozwojowi kultury fizycznej. W pierwszych latach funkcjonowania szko³y starano siê rozbudziÌ zami³owanie do sportu. S³u¿y³a temu sekcja przysposobienia sportowego utworzona przez Maciejewskiego. W miarê up³ywu lat dzia³alnoœÌ SKS i Miêdzyszkolnego Oœrodka Sportowego wy³oni³a m³odzie¿ szczególnie uzdolnion¹ sportowo. Œwiadcz¹ o tym zdobyte pierwsze miejsca i z³ote medale w igrzyskach. Szczególny sukces szko³a odnios³a w pi³ce rêcznej i lekkiej atletyce. Do sukcesów przyczyni³ siê Jaros³aw Algierski, w ostatnich latach Ryszard Cukier oraz Miros³aw Musia³. Miêdzynarodowy sukces odniós³ Piotr Rysiukiewicz, wychowanek J. Algierskiego. Jego mocn¹ stron¹ jest sztafeta 4x400 m. Od 1994 roku powo³any jest do kadry narodowej. Kilka miesiêcy temu prezentowaliœmy obszerny wywiad w³aœnie z nim. Oprócz dzia³alnoœci naukowej, szko³a aktywna jest pod wzglêdem turystycznym.

Organizacj¹ turystyki zajmowa³y siê niegdyœ samorz¹dy klasowe czy harcerstwo. Najbli¿sze okolice poznawano poprzez biwaki i wycieczki rowerowe. Organizowano obozy wêdrowne, wyjazdy kolej¹ lub autobusem. Stopniowo rozszerzano turystykê do krajów s¹siednich, tj. NRD, ZSRR, Czechos³owacji. W ostatnich latach z inicjatywy Krystyny Tyùskiej, prowadzona jest sta³a wymiana z m³odzie¿¹ francusk¹. Nie zaprzestano wspó³pracy z miastem Neuwied w Niemczech. Wa¿n¹ rolê w rozwoju turystyki odegra³ SKKT, inicjuj¹c liczne wycieczki i obozy. Za³o¿ycielem i opiekunem szkolnego ko³a od 1955 roku by³ W³odzimierz Zarzycki, od 1974 roku dzia³alnoœÌ tê kontynuuje Janina Mysliwiec.

Warto wspomnieĂŚ o kadrze dyrektorskiej. Od 1945 roku dyrektorzy szkoÂły zmieniali siĂŞ tylko piĂŞĂŚ razy. Obecnie funkcjĂŞ tĂŞ peÂłni nieprzerwanie od 1 wrzeÂśnia 1985 Szymon Pyrcz.

Szko³a to przede wszystkim uczniowie, nauczyciele, rodzice, a tak¿e ca³y personel pomocniczy - sekretarki, ksiêgowe, sprz¹taczki, woŸni. To oni, ludzie, tworz¹ szko³ê, dbaj¹ o dobr¹ atmosferê, przyjazny klimat. S¹ w pewnym sensie wspólnot¹. Ale do komfortowego samopoczucia to nie wystarczy, potrzebne s¹ tak¿e dobre warunki do nauki i pracy.

W œwiebodziùskim Liceum Ogólnokszta³c¹cym tak w³aœnie jest. Na przestrzeni lat wiele siê tutaj zmieni³o. Nie ma sensu pisaÌ o tym, co nowego powsta³o piêÌ, szeœÌ lat temu. Wystarczy wspomnieÌ o tym co zrobiono w ostatnim czasie. A jest tego sporo. Pomalowano szkolne korytarze (farby szko³a otrzyma³a za darmo, a malowaniem zaj¹³ siê woŸny), odœwie¿ona zosta³a sala gimnastyczna, szatnie, toalety w których pojawi³y siê kafelki, prysznice. Wszystko wygl¹da estetycznie, jest jasno, po prostu tak jak ma byÌ. Wyremontowano tak¿e toalety na poszczególnych piêtrach w g³ównym budynku. - Je¿eli jest czysto, schludnie i jasno to uczniowie o to dbaj¹- mówi Szymon Pyrcz, od niepamiêtnych czasów dyrektor LO. Dyrektor jest szczególnie dumny, i s³usznie, z ci¹gu pieszo-jezdnego, który zosta³ ukoùczony we wrzeœniu. Teraz chc¹c obejœÌ szko³ê dooko³a, nie trzeba siê ju¿ martwiÌ, zakurzonymi, czy zab³oconymi butami. Szeroki chodnik z polbruku rozwi¹za³ ten problem. Oczywiœcie oprócz czysto praktycznego rozwi¹zania problemu, nowy chodnik jest po prostu estetyczny, nie k³uje ju¿ w oczy czarny ¿wir i ziemia za sal¹ gimnastyczn¹, teraz w oczy rzucaj¹ siê zielone krzewy. Jednoczeœnie przy bocznym wejœciu do auli ustawiono now¹, solidn¹ kut¹ bramê. Kute kraty pojawi³y siê równie¿ w oknach piwnicznych.

Sk¹d na to wszystko pieni¹dze? Przecie¿ wiadomo, ¿e zdecydowana wiêkszoœÌ polskich szkó³ odczuwa braki finansowe i o nowe inwestycje, czy chocia¿by wiêksze remonty trudno. Na to pytanie dyrektor Pyrcz odpowiada z uœmiechem - Zarobiliœmy, i na potwierdzenie swoich s³ów pokazuje ksiêgi, z których wynika, ¿e w ubieg³ym roku szkolnym szko³a zarobi³a 46.357 z³. Na czym? A chocia¿by na organizowaniu ró¿nych egzaminów. Oprócz wp³ywów w gotówce, szko³a pochwaliÌ siê mo¿e wp³ywami rzeczowymi na sumê 15.044 z³ (to np. wspomniane farby, drewno na opa³, itd.). Nic tylko przyklasn¹Ì. Zreszt¹ osoby, które znaj¹ dyrektora ogólniaka, wiedz¹, ¿e zawsze mia³ opiniê cz³owieka, który dla swojej szko³y zrobi wszystko. A o jego dogl¹daniu szko³y, nawet w niedzielê i œwiêta, kr¹¿¹ po szkolnych korytarzach legendy.

Szko³a dba równie¿, a raczej przede wszystkim, o edukacjê swoich uczniów. Oprócz dobrze wyposa¿onej pracowni komputerowej z dostêpem do Internetu, komputery znajduj¹ siê równie¿ w niektórych pozosta³ych klasach, pokoju nauczycielskim, czy bibliotece. W tej ostatniej stale, w miarê mo¿liwoœci, powiêkszany jest ksiêgozbiór (dyr. podkreœla w tym miejscu pomoc rady rodziców), który wprowadzany jest do komputerowej bazy danych. Równie¿ spora czêœÌ klas wyposa¿ona jest w sprzêt audio-wideo, co szczególnie przydatne jest podczas nauczania jêzyków obcych. Na potrzeby matur zakupiono równie¿ laptopa i projektor, który w razie potrzeby mo¿e byÌ swobodnie wykorzystywany.

Dobre warunki do nauki (wyposaÂżenie w nowoczesny sprzĂŞt plus przyjemne i jednoczeÂśnie przyjazne otoczenie) oraz przyjazna atmosfera to, zdaniem Szymona Pyrcza, klucz do sukcesu i rangi szkoÂły, ktĂłrÂą moÂżna zmierzyĂŚ tylko w jeden sposĂłb- wynikami osiÂąganymi w nauce oraz iloÂściÂą absolwentĂłw przyjĂŞtych na wyÂższe uczelnie. A patrzÂąc na dokonania uczniĂłw ÂświebodziĂąskiego ogĂłlniaka, nie moÂżna powiedzieĂŚ nic innego, jak tylko to, Âże ten klucz pasuje do wielu zamkĂłw, bo przecieÂż znakomite wyniki tegorocznej nowej matury w naszym LO mĂłwiÂą same za siebie. MaÂło tego. PatrzÂąc na wykaz tegorocznych absolwentĂłw, ktĂłrzy dostali siĂŞ na studia, niejeden przeciera oczy ze zdumienia, bo np. z klasy o profilu matematyczno-fizycznym na 32 uczniĂłw, aÂż 31 (!) jest juÂż studentami, z klasy humanistycznej na 26 studiuje 25, a z klasy biologiczno-chemicznej w ktĂłrej uczyÂło siĂŞ 30 uczniĂłw, aÂż 28 dostaÂło siĂŞ na wymarzone kierunki.

To wielki sukces szko³y i jej wielka reklama. Widz¹c wyniki i doskona³¹ atmosferê, któr¹ Szymon Pyrcz wielokrotnie podkreœla, nowi uczniowie garn¹ siê do ogólniaka, a ich rodzice maj¹ pewnoœÌ, ¿e oddaj¹ swoje dziecko pod w³aœciwy adres.

Ponad pó³ wieku szko³y

MszÂą Âśw. w koÂściele rozpoczĂŞto uroczystoÂści zwiÂązane z obchodami 60-lecia Publicznej SzkoÂły Podstawowej nr 2 im. Fryderyka Chopina. W sali widowiskowej ÂŚDK zgromadzili siĂŞ licznie przybyli goÂście, byli i obecni pracownicy szkoÂły oraz uczniowie.

KulminacjÂą obchodĂłw byÂło odebranie przez dyrektora Mariana Wieczorka nowego sztandaru szkoÂły, ufundowanego przez burmistrza i rodzicĂłw uczniĂłw. Przypomnijmy, Âże poprzedni sztandar sÂłuÂżyÂł od 1965 roku.

PoczÂątki szkoÂły

Wzrastaj¹ca w 1945 roku liczba mieszkaùców miasta zrodzi³a potrzebê utworzenia drugiej szko³y. Jej pierwszymi nauczycielami byli: kierownik szko³y - Józef ¯aguù, Mieczys³aw Aranowski, Marian Krzywicki, Maria Rodziewicz i Izabela Rogalska. Wkrótce do tego grona do³¹czy³a Helena To³œciuk i Adam Gisler.

Pierwszym wydarzeniem ÂświÂątecznym w Âżyciu szkoÂły byÂł poranek z okazji sprowadzenia serca Chopina do Warszawy. W listopadzie 1945 roku szkoÂła przenosi siĂŞ do wÂłasnego budynku przy ul. MÂłyĂąskiej, a rok szkolny 1946/47 rozpoczyna juÂż w nowym budynku w Parku Chopina, w ktĂłrym znajduje siĂŞ do dziÂś.

Do 1962 roku, kiedy to szefostwo obejmuje Edmund Jujeczko, przez dyrektorki gabinet przemknê³o a¿ 8 kierowników. E. Jujeczko na emeryturê odszed³ w 1991 roku, zostawiaj¹c szko³ê z dobr¹ baz¹ dydaktyczn¹ i sportow¹, opracowanym w³asnym systemem wychowawczym. W wyniku konkursu stanowisko dyrektora obj¹³ Marian Wieczorek.

Doceniona recytatorka

Pierwszym wyró¿nieniem na arenie ogólnopolskiej by³o zwyciêstwo uczennicy kl. VII - Marii Ko³aczkowskiej, w konkursie recytatorskim , którego fina³ odby³ siê w 1957 roku w Pa³acu Kultury i Nauki w Warszawie. W roku 1963 szko³a otrzyma³a telewizor w nagrodê za udzia³ w konkursie "Ziemia Lubuska, gospodarna, piêkna i kulturalna". Trzy lata póŸniej nast¹pi³o uroczyste wmurowanie aktu erekcyjnego pod budowê sali gimnastycznej, która po wybudowaniu w czynie spo³ecznym otworzy³a swoje podwoje w roku 1970.

Sukcesy piÂłkarzy rĂŞcznych

W 1973 roku w ogólnopolskim turnieju pi³ki rêcznej szkó³ podstawowych w Gdaùsku zespó³ ch³opców z SP nr 2 uplasowa³ siê na 5 miejscu w kraju, a dru¿yna dziewcz¹t na miejscu 6. Rok póŸniej w miêdzywojewódzkim turnieju pi³ki rêcznej dziewcz¹t dru¿yna szko³y prowadzona przez Andrzeja Wacha zajê³a 1 miejsce. Z pi³karek tej dru¿yny Mariolê Hrynkiewicz uznano za najlepsz¹ zawodniczkê turnieju, a Ewa W³odarczyk zajê³a drugie miejsce. W 1978 roku na zawodach o mistrzostwo Polski w pi³ce rêcznej ch³opców dru¿yna Józefa Miko³ajczyka zajê³a 6 miejsce w kraju.

Muzyczne osiÂągniĂŞcia

W 1976 roku szko³a przyjê³a w³asny hymn, do którego s³owa napisa³ Maksymilian Kaczmarek, a muzykê skomponowa³ Henryk Rozynek. Istniej¹cy przy szkole szczep harcerski otrzyma³ imiê Krzysztofa Kamila Baczyùskiego. Zespó³ taneczny "Zuch" prowadzony przez E. Wojciechowsk¹ i Z. £azarewicz zakwalifikowa³ siê do III Dzieciêcego Festynu Piosenki i Taùca Kraju Rad w Zielonej Górze. Rok póŸniej zespó³ zdoby³ pierwsze miejsce na wojewódzkim Festiwalu piosenki Harcerskiej w ¯aganiu.

Czas remontĂłw

Lata 1997 - 2005 to czas generalnych remontów. Samorz¹d gminy jako organ prowadz¹cy szko³ê wyremontowa³ sanitariaty, dachy szko³y, sali gimnastycznej, zmodernizowa³ c.o. W 1999 roku oddano do u¿ytku now¹ sto³ówkê szkoln¹ . W roku 2004 utworzono pracowniê komputerow¹.

W 1995 roku szkoÂła obchodziÂła swoje 50-lecie. Na tĂŞ okazjĂŞ nauczyciel StanisÂław RomanĂłw opracowaÂł kalendarium z Âżycia szkoÂły.

Nowy dyrektor ogĂłlniaka

CzterdzieÂści lat minĂŞÂło...

Czterdzieœci lat minê³o odk¹d klasa maturalna profesor Anny S³oniewskiej opuœci³a mury Liceum Ogólnokszta³c¹cego w Œwiebodzinie. Rok 1967 pozosta³ na zawsze w ich pamiêci, o czym œwiadczy liczna obecnoœÌ na zjeŸdzie klasowym w sobotê 23 czerwca w Hotelu "Sen".

Miejsca honorowe zajĂŞÂło zacne grono pedagogiczne: profesor od historii i wychowawczyni Anna SÂłoniewska, profesor od geografii Janina MyÂśliwiec, profesor od matematyki Bogdan Koczorowski i Kazimierz SkĂłrski "Lufi", profesor od przysposobienia obronnego.

- Przysz³am przera¿ona w ogóle szko³¹ i dosta³am od razu klasê dziesi¹t¹ - mówi Janina Myœliwiec. - Mile wspominam tamt¹ klasê, dot¹d, kiedy siê spotykamy na ulicy uœmiechniêci i k³aniamy siê sobie.

Na zjazd stawi³a siê ponad po³owa licznej, bo 40-osobowej klasy. Szczêœliwe mamy i babcie przyby³y na spotkanie ze swoimi mê¿ami. Zjazd rozpoczê³a wychowawczyni od sprawdzenia listy obecnoœci. Niestety, nie wszystkie uczennice mog³y odpowiedzieÌ - Obecna! Zabrak³o te¿ ulubionych profesorów: Eugenii Radowej, Zenona Wdowiaka, Jana Kêdzierskiego, Macieja Turyùskiego oraz dyrektora W³odzimierza Zarzyckiego, którego dobroÌ, dostojnoœÌ i niezwyk³a szlachetnoœÌ pozosta³a w wiecznej pamiêci licealistek.

Mi³ym akcentem by³o wrêczenie Annie S³oniewskiej "Z³otej Tarczy Powiatu". Aktu tego dokona³ starosta Zbigniew Szumski, wierny uczeù swojej dawnej nauczycielki historii. Udzia³ w spotkaniu wzi¹³ równie¿ odchodz¹cy w tym roku na emeryturê dyrektor Szymon Pyrcz.

Przede wszystkim nauka

Po d³ugich wys³uchaniach kandydatów, w czwartek 28 czerwca, komisja konkursowa wy³oni³a nowego dyrektora Zespo³u Szkó³ Ogólnokszta³c¹cych. Po³owê z 12 g³osów otrzyma³ S³awomir Pawlak.

Przypomnijmy, Âże o stanowisko dyrektora ogĂłlniaka ubiegali siĂŞ rĂłwnieÂż: Sabina Orlicka, ElÂżbieta Ciechanowicz i Grzegorz Klimek. Dotychczasowy dyrektor - Szymon Pyrcz, odchodzi na emeryturĂŞ.

SÂławomir Pawlak ma za sobÂą 18-letni staÂż pracy w zawodzie nauczyciela. Jego droga zawodowa rozpoczĂŞÂła siĂŞ w 1989 roku w ÂświebodziĂąskim liceum ogĂłlnoksztaÂłcÂącym, gdzie uczy fizyki z astronomiÂą oraz technologii informatycznej i informatyki. ÂŻona Anetta StabrzyĂąska-Pawlak pracuje jako nauczyciel w Publicznej Szkole Podstawowej nr 7 w ÂŚwiebodzinie. S. Pawlak preferuje aktywne spĂŞdzanie wolnego czasu. Jego pasjÂą sÂą gry zespoÂłowe: koszykĂłwka i siatkĂłwka oraz turystyczne wyjazdy rowerowe.

Jako dyrektor, w g³ównej mierze zamierza stawiaÌ nacisk na naukê. - Chcê, ¿eby szko³a nadal by³a bardzo dobrze postrzegana, a uczniowie osi¹gali jak najlepsze wyniki maturalne - zapewnia nowy dyrektor. - Stawiam tak¿e na wychowanie poprzez umiejêtnoœÌ pracy w grupie. Zamierzam powróciÌ do zwyczaju integrowania siê klas pierwszych poprzez biwaki, turnieje.