PoczÂątki edukacji szkolnej na terenie ÂŚwiebodzina po wojnie

Jeszcze trwaÂły dziaÂłania wojenne, a juÂż w miarĂŞ jak front przesuwaÂł siĂŞ na zachĂłd, na tereny nazywane póŸniej „Ziemiami Odzyskanymi", na ktĂłrych leÂży ÂŚwiebodzin, zaczĂŞli napÂływaĂŚ pierwsi osadnicy (przesiedleĂący, repatrianci, wypĂŞdzeni, ekspatrianci, wysiedleni ??? - przyp. E.ÂŚ.)

Przybywali g³ównie z przygranicznej Wielkopolski, stanowiÂąc grupĂŞ „pionierĂłw", ktĂłra organizowaÂła zaczÂątki nowej administracji. ÂŚwiebodzin posadowiony jest przy waÂżnej, transkontynentalnej trasie kolejowej. Po wojnie nich byÂł wzmoÂżony, tĂŞdy bez przerwy przejeÂżdÂżaÂły z Niemiec na wschĂłd transporty peÂłne wojska i wszelakiego dobra, ze wschodu zaÂś pociÂągi wiozÂące ludnoœÌ polskÂą, ktĂłra na mocy ukÂładu wielkich mocarstw musiaÂła opuszczaĂŚ rodzinne strony na WileĂąszczyÂźnie i Kresach PoÂłudniowo-Wschodnich. Tych ostatnich popĂŞdzaÂł teÂż strach przed ukraiĂąskimi bandami bezlitoÂśnie mordujÂącymi ludnoœÌ polskÂą.

PrzybywaÂły teÂż mniejsze grupy z Polski Centralnej, robotnicy przymusowi z Niemiec, jeĂący z ÂłagrĂłw, wiĂŞÂźniowie z obozĂłw.

Dziêki swemu przygranicznemu po³o¿eniu i linii kolejowej. Œwiebodzin bardzo szybko siê zaludni³. Kiedy 22 lipca 1945 roku transport z województwa tarnopolskiego, którym przyjechaliœmy trafi³ do Œwiebodzina, bardzo trudno ju¿ by³o znaleŸÌ wolne mieszkanie.

CzêœÌ miasta zajmowa³a jeszcze wówczas radziecka jednostka wojskowa oraz grupa Niemców, która tê jednostkê obs³ugiwa³a. By³ te¿ Œwiebodzin miastem mniej zniszczonym przez dzia³ania wojenne w porównaniu z s¹siednimi, sta³ siê wiêc oœrodkiem administracyjnym dla Sulechowa i Miêdzyrzecza, które póŸniej kolejno wydziela³y siê jako samodzielne jednostki administracyjne.

Jak wynika z powy¿szego, mieszkaùcy Œwiebodzina po wojnie stanowili konglomerat ludnoœci wywodz¹cej siê z ró¿nych regionów Polski.

Ró¿nili siê miêdzy sob¹ mow¹, zwyczajami, kuchni¹ i wieloma innymi przymiotami. Wynika³y z tego ró¿ne konflikty, czasami nawet zabawne jak choÌby na temat wy¿szoœci poznaùskiego placka nad wileùsk¹ babk¹ czy galicyjskimi p¹czkami. Bywa³o na pocz¹tku, ¿e za mezalians uwa¿ano ma³¿eùstwo Poznaniaka z Podolank¹ lub odwrotnie.

Z czasem ró¿nice niwelowa³y siê, a proces ten, mimo przesz³o pó³wiecza, na tych ziemiach jeszcze trwa.

Do konsolidacji spo³ecznoœci przyczyni³ siê z pewnoœci¹ Koœció³, jako, ¿e wiêkszoœÌ stanowili katolicy, oraz szko³a.

Tak jak wczeÂśnie w porĂłwnaniu z innymi miastami Ziemi Lubuskiej zorganizowano administracjĂŞ tak i bardzo wczeÂśnie zaczĂŞÂła powstawaĂŚ tu sieĂŚ szkolna. WiosnÂą powstaje szkoÂła podstawowa, a w sierpniu 1945 roku rozpoczĂŞto prace nad organizacjÂą szkoÂły Âśredniej.

Skompletowano szczupÂłe jeszcze grono pedagogiczne oraz ogÂłoszono rekrutacjĂŞ mÂłodzieÂży. Zapisywano na podstawie posiadanych dokumentĂłw szkolnych (Âświadectwa, zaÂświadczenia) lub oÂświadczeĂą kandydatĂłw, czasami zresztÂą na wyrost.

Po kilku tygodniach nastêpowa³a weryfikacja w oparciu o dyktanda, wypracowania czy inne sprawdziany. Pe³na weryfikacja trwa³a jeszcze bodaj przez dwa kolejne lata, stale kogoœ przesuwano, to do klasy wy¿szej lub odwrotnie. Uczyliœmy siê na zmiany w budynku szko³y podstawowej Nr l, klasy by³y przepe³nione, stale dochodzili nowi uczniowie, ale te¿ ubywali. Trwa³ wci¹¿ proces migracji ludnoœci, wci¹¿ przemieszczano siê w poszukiwaniu pracy, domu b¹dŸ rodziny.

JeÂśli chodzi o mÂłodzieÂż byliÂśmy odzwierciedleniem spoÂłecznoÂści ÂświebodziĂąskiej. PochodziliÂśmy, jak nasi rodzice z ró¿nych regionĂłw „dawnej" Polski.