Pierwsze wzmianki o Rzeczycy
Nie wiemy prawie nic o poczÂątkach Rzeczycy, choĂŚ na podstawie danych koÂścielnych moÂżemy sÂądziĂŚ, Âże miejscowoœÌ ta istniaÂła juÂż przynajmniej w XIV stuleciu. Znamy bowiem u zarania wieku nastĂŞpnego kilka faktĂłw mĂłwiÂących o tamtejszym koÂściele parafialnym, jego uposaÂżeniu i przywilejach („Richardivilla"). IstniaÂł rĂłwnieÂż w okolicy mÂłyn wodny, nazywany maÂłym, dzierÂżawiony przez mieszczan ÂświebodziĂąskich, a zobowiÂązany na podstawie przywileju ks. WacÂława z roku 1418, do dostarczania okreÂślonej iloÂści zmielonego zboÂża na rzecz miasta. Przywilej ten rozszerzyÂł ks. Henryk XI w roku 1469, nakazujÂąc nieodpÂłatny przemiaÂł ziarna, pochodzÂącego z upraw miejskich (Nowacki 1964; Knispel 1765; Zerndt I).
Pierwszym odnotowanym w³aœcicielem Rzeczycy by³ Hans v. Nostitz, przez wiele lat wierny stronnik ksi¹¿¹t ¿agaùsko-g³ogowskich i w latach 1491 (1495)-1509 starosta okrêgu œwiebodziùskiego. ByÌ mo¿e otrzyma³ on dobra rzeczyckie jako grunty pozostaj¹ce nadal w dyspozycji w³adców ksiêstwa (Sinapius 1720). Von Nostitzów zast¹pi³a w Rzeczycy, w bli¿ej nieznanych okolicznoœciach, ale na pewno jeszcze w pocz¹tkach XVI wieku, rodzina v. Schlichting. W otoczeniu lasów i na skraju doliny, na cyplu wchodz¹cym w wody J. Lubinickiego zbudowali oni dobrze umocniony zamek, odciêty od l¹du mostem zwodzonym (J. v. Roy 1975).

Herb rodziny Schlichting

Spolszczona linia SchlichtingĂłw
Schlichtingowie (w brzmieniu spolszczonym - Szlichtyngowie) to stara szlachta pochodzÂąca z ks. Anhalt, od dawna posiadajÂąca majÂątki na ÂŚlÂąsku. TrwaÂłymi jej gniazdami rodowymi w XV wieku byÂły miejscowoÂści Bucze, GryÂżyna (do poÂł. XVII w.), a potem ToporĂłw, Kosobudz i Staropole (w XVI w.). Pierwszymi natomiast znanymi z imienia byli m.in. Jan, wÂłaÂściciel w roku 1412 GĂłr oraz Kaspar, ktĂłry w 1477 r. kupiÂł Radowice k. Sulechowa, a nastĂŞpnie Jeziory, Ojerzyce (utrzymane przez bocznÂą liniĂŞ do pocz. XVII w.) i interesujÂącÂą nas RzeczycĂŞ. Jego syn, rĂłwnieÂż Kaspar, absolwent uniwersytetu we Frankfurcie, tytuÂłujÂący siĂŞ „z Jezior", uchodziÂł za wÂłaÂściciela Opalewa, Kupienina, KĂŞpska oraz Witynia. WsÂławiÂł siĂŞ wraz z bratem Friedehelmem z Toporowa darowiznÂą na rzecz przytuÂłku dla biednych w ÂŚwiebodzinie (1527) oraz, niestety, zabĂłjstwem mieszkaĂąca NiedÂźwiedzia - Matza Welkera, po ktĂłrym wdowie i jego dzieciom, na mocy wyroku sÂądu dworskiego z roku 1530, musiaÂł ufundowaĂŚ odpowiednie uposaÂżenie pieniĂŞÂżne (Zerndt II). UwaÂżany jest on rĂłwnieÂż za protoplastĂŞ wszystkich SzlichtingĂłw, majÂących majÂątki na zachodnich obrzeÂżach Wielkopolski. Jego syn AmbroÂży bowiem, poprzez ma³¿eĂąstwa z J. LeszczyĂąskÂą i H. Glaubicz i J. Golcz, oprĂłcz Jezior i Rzeczycy, dziedziczyÂł rĂłwnieÂż PrzytocznÂą w ok. Skwierzyny. Same dobra rzeczyckie przeszÂły nastĂŞpnie na najstarszego syna AmbroÂżego - BartÂłomieja, ktĂłry kierujÂąc takÂże swe zainteresowania ku Rzeczypospolitej, nabyÂł w roku 1578 wsie Bukowiec i ÂŁagowiec na ziemi miĂŞdzyrzeckiej, tworzÂąc drugÂą, najwaÂżniejszÂą polskÂą ga³¹Ÿ rodu piszÂącÂą siĂŞ aÂż do wspó³czesnych czasĂłw „z Bukowca". Natomiast jego potomek - Karol z Jezior, kupiÂł w 1614 roku czêœÌ dĂłbr w Kosieczynie, fundujÂąc tu kolejne polskie gniazdo rodowe i dajÂąc poczÂątek wielkiej ordynacji w Szlichtyngowej. ZwiÂązki z PolskÂą mieli takÂże inni wspó³rodacy Kaspara, m.in. Jan z ObÂłotnego, odnotowany w Poznaniu w latach 1508-1510 oraz jego nastĂŞpca - Fryderyk Wilhelm, w roku 1548 student Akademii w Krakowie (Kozierowski 1929; Dworzaczek 1938).

Kasper Schlichting (Wierzbiczany)

PowrĂłt do tradycji niemieckich
Po zmarÂłym w roku 1599 BartÂłomieju RzeczycĂŞ przej¹³ kolejny Kaspar v. Schlichting, rotmistrz i radca margrabiego brandenburskiego oraz fundator nowego koÂścioÂła w wiosce. Ów protestant, rycerz zakonny, byÂł doÂświadczonym ÂżoÂłnierzem, sĂŞdziÂą w GÂłogowie i przez 33 lata deputowanym ÂświebodziĂąskim. ZostaÂł pochowany w roku 1620 obok rzeczyckiego koÂścioÂła, w ktĂłrym ufundowano mu okazale epitafium, a postaĂŚ uwieczniono na obrazie olejnym jeszcze z roku 1600. BezÂżenny i bezdzietny dziedzic Rzeczycy zdecydowaÂł o niepodzielnoÂści swojego majÂątku, tworzÂąc tu majorat - siedzibĂŞ najstarszego reprezentanta rodu v. Schlichting. Pierwszym seniorem byÂł prawdopodobnie Filip v. Schlichting. z niedawno nabytej czĂŞÂści majÂątku Lubinicko, ktĂłry przej¹³ zniszczony w czasie wojny 30-letniej zamek i na jego miejscu zbudowaÂł duÂże zabudowania gospodarcze (1635). OdtÂąd przez ponad 100 lat majÂątek pozostawaÂł nie zamieszkany, a tylko na jego polach gospodarzyli kolejni jego wÂłaÂściciele: Kaspar Adam z Przytocznej, Kaspar Henryk z Lubinicka, Melchior Fryderyk z MyszĂŞcina (zakupionego w pocz. XVIII w.), Maksymilian Filip z Lubinicka, Maksymilian z ÂŁochowa. W roku 1761 rozpoczĂŞÂła siĂŞ dÂługa odbudowa Rzeczycy i pobliskiego mÂłyna. ZakoĂączyÂł jÂą Jan Emanuel, nowy, staÂły wÂłaÂściciel majÂątku, ktĂłry w roku 1827 wybudowaÂł tu stylowy dwĂłr, z okazaÂłym kompleksem folwarcznym i piĂŞknym parkiem. Jego potomkowie w linii prostej dziedziczyli odtÂąd dobra ziemskie w Rzeczycy, kultywujÂąc m.in. stare tradycje hodowli owiec. DecyzjÂą rady rodzinnej z 8 wrzeÂśnia 1866 roku podtrzymano w dalszym ciÂągu obowiÂązywanie reguÂły senioratu z czasĂłw Kaspara i na jego mocy w 1899 roku majÂątek rzeczycki przejĂŞÂła, obecna tu do roku 1945, linia „wolnych panĂłw" v. Schlichting z okolic Gubina. W ten sposĂłb przez ponad 400 lat Rzeczyca pozostawaÂła, mimo czĂŞstego braku potomkĂłw i wielu innych trudnoÂści (np. sprzedaÂż Lubinicka i MyszĂŞcina w pocz. XIX w.), w rĂŞkach jednej rodziny. DziÂś pozostaÂł po tej bogatej tradycji fragment zniszczonego cmentarza rodzinnego i juÂż tylko wspomnienie po, wyposaÂżonym w myÂśliwskim guÂście, dworze (J. v. Roy; Zerndt 1926).